House of dragon belkide HBO’nun en iyi dizisi. Dizi Game ıf thrones’un öncesini anlatmaktadır. Dizinin kadrosu birçok yeni ve eski oyuncuya ev sahipliği yapsa da dizinin ilgi çeken kısmı olan hikayenin önüne geçemiyor.
Bu diziyi ilk izlediğimde “vay be” demiştim çünkü hikayesi geröekten de sağlam bir duvara dayanıyor. Bu duvar “hırs”. Hikaye hakkında çok fazla spoiler vermek istemiyorum, o yüzden başka bir özelliği ile devam edeceğim.
Bu dizi bence görsel efektler konusunda bir çığır açmış ve her şeyi bir üst seviyeye çıkarmış bulunuyor.
“Dear Edward”, Apple +’ın çıkardığı yeni bir dizi. Dizi bir uçak kazası sonucu yakınları ölen insanları konu alıyor. Dizinin şu ana kadar bir bölümü yayınlandı. İzlediğim kadarıyla şunu söyleyebilirim bu dizi izleyen herkesin ilgisini çekebilecek türden. Peki neden bu diziye şans vermelisiniz?
Dizinin oyuncu kadrosu tanıdık isimlerden oluşuyor. Mesela “Orange is the New Black”ten tanıdığımız Taylor Schiling kadroda yer almakta. Ayrıca “The White Lotus”un ilk sezonundan bildiğimiz Connie Britton da yer almaktadır.
Dizi bir çok hikayeye yer verdiği için bir olay üzerinde çok duramıyor. Bunun sonucunda karakterler her bölümde yeni bir sorunla yüzleşiyor.
Dizi gerçekten de toplumun eksikliklerini ve ne kadar bozulduğunu gösteriyor.
Bu dizi hakkında çok konuşmak istemiyorum çünkü güzelim hikayeyi anlatabilecekleri en kötü şekilde anlatmışlar. Yani yazık o kadar büyük potensiyali olan şeyi harcamışlar resmen.
Hbo bence bu senenin bomba filmlerden birini yapmış diyebilirim. “The Fallout” filmi ocak ayında çıkmasında rağmen geçtiğimiz günlerde izleme fırsatı bulduğum bir film. Film bütçesine rağmen bu sene çıkan yüksek prodüksiyonlu filmlere taş çıkartacak kadar iyi. “The Fallout” Amerikada gerçekleşen bir okul saldırısından sonra Ava karakterinin yaşadıklarını anlatıyor. Peki bu film neden bu kadar iyi?
Öncelikle film hakkında sevdiğim şeylerden biri kesinlikle hikayeyi Ava’nın gözünden izlememiz. Filmde Ava’nın her günkü gibi okula gider. Ondan sonra ders sırasında küçük kız kardeşinden bir mesaj alır ve acil bir durum olduğunu öğrenir. Kız kardeşini bu acil durumdan kurtarmak için kızlar tuvaletine gider ve ona yapması gerekenleri anlatır. Bunları anlatırken o sırada tuvbalette bulunan Mia’yı görür. Mia o gün gerçekleşecek olan fotoğraf çekimi için makyaj yapar. O sırada ikiside önce bir el silah sesi ardından ise 20-30 el arası silah sesi duyar ve hemen tuvalet kabinlerinden birine girerler. İkiside şok içerisindedir ve sesler devam ederken içeriye üstünde kan olan biri girer. Giren kişi kardeşi vurulmuş olan Quetindir. Vada ve Mia onu hemen kabinin içine alır ve saldırı bir süre sonra biter.
Filmin bu kısmından sonra bütün karakterlerin kişiliklerinin değişmini ve Ava’nın okulda çok önemsemediği kişilerin ölmesinden dolayı yaşadığı travma gösteriliyor. Filmde önce Ava’nın yaşanan bu saldırıdan sonra nasıl hissettiği ardından Mia ile kurduğu ilişki ve Quentinle kurduğu arkadaşlık işleniyor. Bunların yanı sıra ailesiyle olan sağlıksız iletişiminin sağlıklıya dönmesini de görüyoruz. Film saldırının neden gerçeklerştiğini açıklamıyor ve bunu açıklamayı kendine bir amaç olarak biçmeyip onun yerine yaşananların önemli bir sorun olduğunu ve bunlar için önlem alınması gerektiğini anlatıyor.
Filmde değinmek istediğim bazı karakterler var. Örnek olarak Mia karakteri. Mia, büyük bir evde tek başına yaşayan annesi babası sanatçı olup yılın büyük bir kısmı eve gelmeyen biri. Mia saldırıdan yaklaşık iki gün sonra Ava’ya evine gelmesi için bir mesaj atar. Ava geldiğinde aralarında geçen bir dialog dikkatimi çekti. Ava zile bastığında, Mia kapıda beklemesine rağmen sanki uzaktan geliyormuş gibi ayak sesleri yapar. Ardından Ava içeri girer ve Mia hemen Ava ya bir kadeh şarap koyar. Tam o sırada Ava, “Sende geceleri kabuslar görüyor musun?” der. Mia hiç beklemeden “Kabus görmek için önce uyumak gerekir.” der. Bu dialog dikkatimi çekti çünkü bu olaylar olmadan önce Mia okulda havalı ve özgüvenli biri olarak biliniyordu. Fakat bu olaydan sonra ailesinin bile onun yanına gelmeyip Pariste kalmaya devam etmesi ailesinin bile onu önemsemediğini gösteriyor. Bu yüzden de dışardakiler için kendine bir maske oluşturmuş olduğunu görüyoruz. Ayrıca hikaye ilerledikçe Mia’nın Ava ile kurduğu bağın gelişmesine ve beraber bu süreci atlattıklarını görüyoruz.
Mia dışında Ava’nın küçük kız kardeşi Amelia çok dikkatimi çekti. Çünkü olanlar Amelia’nın umrunda değil ve düşünmeden bazı durumlarda söylenmeyecek şeyleri bam diye söylüyor. Buna örnek olarak Ava henüz saldırının şokunu atlatamamışken ona saldırıda ölen kişilerin listesini gösteriyor. Ava bu durum karşısında bekleneceği gibi yıkılıyor. Amelia bu durumu öngerememesi bir yana yaptığı şeyin uygun olmadığını bile kavrayamıyor. Onun dışında Amelia aslında toksik popüler kültürle iç içe yaşayan biri. Buna örnek olarak Ava, Quentinle kardeşinin cenazesi hakkında mesajlaşırken Amelia aynı odada TikTok çekiyor. Bu kare aslında çok ironik çünkü bir taraf ölüm gibi bir konu ile uğraşırken öteki taraf dans ediyor. Bütün bunların yanı sıra Amelia aslında filmin sonlarına doğru kendini açıyor ve aslında tek istediğinin ablası ile vakit geçirmek onun desteğini ve varlığını hüssetmek olduğunu gösteriyor.
“The Fallout” bana göre karakterleriyle ve hikayesiyle öne çıkan bir film. Tabii bunlar dışında ışıklandırma, kamera açıları ve kıyafetler ortalama üzeri bir düzeyde hazırlanmış. Benim size tavsiyem eğer boş bir zamanınız varsa kaçırmamanız gerken bir film.
*****Buradan sonra filmin sonu ile ilgili düşüncelerimi anlatacağımdan. Spoiler almak istemeyenler burdan sonrasını okumasın!*****
Filmin sonunda Ava, Mia ile yazışırken bir anda telefonuna düşen mesajla şoka uğrar ve ağlar. Şoka uğrayıp ağlamasının nedeni telefonuna gelen mesajda başka bir eyalette bir okulda bir saldırı olduğunu ve
Greta Gerwig’in yönettiği 2017 yapımı “Lady Bird”, dramatik ve trajikomik bir “coming-of-age” (ergenlik çağını konu alan) filmi. 94 dakika olan, IMDb puanı ise 10 üzerinden 7.4 olan filmin oyuncu kadrosunda Interstellar, Little Women ve Call Me By Your Name gibi yapıtlardan tanıyabileceğiniz Timothée Chalamet; The Grand Budapest Hotel, Little Women ve Atonement gibi yapıtlardan tanıyabileceğiniz Saoirse Ronan yer alıyor.
Lady Bird ve babası
Film, kendisine “Lady Bird” yani “Uğur Böceği” ismini takan ve genç bir kız olan Christine’in üniversiteye gitmeden önce yaşadığı sıkıntılı ergenlik dönemini anlatıyor. Lady Bird’in ailesi ise maddi anlamda büyük zorluklar çektikleri için kızlarının üniversiteye giriş süreci ve içinde bulunduğu karmaşık ruh hali yüzünden onunla sağlıksız bir iletişim içine giriyor. Kadın olmak, aili içi maddi-manevi sıkıntılar, dengesiz arkadaşlıklar ve karşı cinse ilgi duymaya başlamak gibi “yeni” sorunlarla baş etmeye çalışan Lady Bird, kendini bulma yolculuğunu bütün iniş ve çıkışlarıyla izleyiciyle buluşturuyor. Lady Bird; başarıyla yazılmış replikleri, adeta görsel bir şölen yaşatan çekimleri ve cana yakın oyunculuklarıyla izleyicinin kendinden bir şeyler bulabildiği bir yapıt haline geliyor.
Eveeet, geldik bir sezonun sonuna daha. Tam 8 hafta boyunca her hafta pazartesiyi bekledim ama sonunda değdi. HBO yine yapmış yapacağını ve harika bir sezonu daha önümüze koymuş. Bu sezon o kadar iyiydi ki 2. sezon yayınlanırken 3. sezon onayı da geldi. Bu sefer kaç yıl bekleyeceğiz? Neyse, şimdi üzülmek yerine gelin bu harika sezonu konuşalım.
Öncelikle hikaye ve sunum konusuyla başlayalım. Hikaye, bu sefer Rue’nun hep merkezde olmasından biraz sıyrılıp diğer karakterlere de yer vermeyi seçmiş. Bu da diğer karakterlerle bağ kurmamızı ve onların hayatlarında var olmamızı sağlıyor, bu nedenle de dizideki bazı bölümlerde Rue’dan çok diğerlerini ve onların problemlerine şahitlik ediyoruz. Örneğin tiyatro bölümünde Lexi’nin bakış açısından Rue’nun geçmişini görüyoruz ya da bu sezon genelinde Cassie, Nate ve Maddy arasındaki aşk üçgenini görüyoruz. Yani iş birazcık Rue’dan çıktı derken 5. bölümle bizi vuruyor. Rue’nun uyuşturucularının gittiğini anlayınca kriz geçiriyor. Ondan sonra annesi ve kardeşiyle kavga edip Jules ve Elliot’la olan ilişkisini bitirmesi belki de bu sezonun Rue için kırılma noktası. Şurada bir parantez açıp şunu söylemek istiyorum: hikayenin başında Rue ile Jules nasıl hemen barıştı? Jules değil miydi Rue’yu tren istasyonunda bırakan? Ben orada birazcık gurur beklerdim ama Rue’nun uyuşturucunun etkisinde olduğunu varsayıyorum. Sunumda beğenmediğim bir nokta ise bu sezonda, geçen sezondaki gibi 5-10 dakikalık introların her bölümde bulunmaması. İzlerken keşke Elliot’ın hikayesini de anlatsalardı dedim. Genel olarak duyguyu izleyiciye yansıtma konusunda ilk sezondan iyi ama hikaye anlatımında ilk sezonun altında kalıyor.
Oyunculuklar ise oldukça şaşırtıcıydı çünkü her bölümde farklı oyuncuların hiç beklenmedik performanslarla devleştiğini görüyoruz. Mesela bu sezon Lexi’yi oynayan Maude Apatow ve Austin Abrams çok iyi bir performans sergiledi. Özellikle de sezonun en iyi bölümü olan 7. bölümde (tiyatro olan bölüm) çok iyilerdi. Onun dışında Zendaya da 5. bölümde o kadar iyi oynadı ki Twitter’da “Give Zendaya her Emmy now” başlığı altında epey ilgi topladı. Anlayacağınız, burada her şey tadında.
Çekim tekniklerine değinecek olursak buraya sadece 7. bölümün linkini koyup ayrılabilirim ama bunun hakkında birazcık konuşmak istiyorum. Genel olarak ilk sezondan bir şey kaybetmesini veya 7. bölümü izlerken bu kadar üstüne koyacaklarını düşünmüyordum ama koymuşlar ama ne koymuşlar. Resmen 7. bölüme aşık oldum. Çünkü ışık kullanımı ve bazı göz ilüzyonları kullanılması ve gerçekle tiyatro arasındaki geçişlerde sahneyi daha iyi yapıyor. Müzikali de unutmamak lazım. Onun dışındaki bölümlerde daha çok bir önceki sezonu çağırıştırırken yine daha önceki sezonda da olduğu gibi farklı film veya dizilerden sahnelerin benzerlerine yer vermişler.
Kostüm ve makyaj ekibini de geçen sezonki gibi tebrik etmek istiyorum. Makyajlar benzer kalitede ama bu sezon Rue ve Jules’un canlandırdığı sahneleri orijinallerinden ayırmak zor. Nasıl bu kadar iyi olabilir? Bölümde “Titanik, Brokeback Mountain, Ghost‘s, Prince Charming and Snow White (Pamuk Prenses), Midsommar, Frida Kahlo filmleri; The Lovers II, The Birth of Venus resimleri gibi birçok yerden referanslar var ve tahminen hepsinin yapımı çok uzun olmuştur ama bunlar bölümde sadece 30-50 saniye gözüküyor. Bu da diziye gösterilen özeni ortaya çıkarıyor.
Müzik kısmına gelecek olursak bu sezonda kullanılan müzikler, önceki sezonla yine benzerlik gösteriyor fakat bu sefer müzikler o kadar aklımda kalmadı. Belki daha yoğun bir hikaye olduğu için müzikler o kadar dikkatimi çekmemiş olabilir. Zaten ilk sezon için Labrinth sezona özel bir albüm çıkarmışken bu sefer 3-4 şarkı çıkarmış.
Sonuç olarak kalitesini çoğunlukla koruyan ama bazı yerleri geliştirip bazı yerleri o kadar geliştirememesine rağmen bu yılın en iyi dramalarından biri. Euphoria 2. sezon karşınızda.
Normal People, Sally Rooney’in “Normal People” adlı eserinden uyarlanmış bir mini dizidir. Dizi 2020’de pandemi sırasında BBC Three’de ve Hulu’da yayınlandı ve büyük bir ilgi gördü. Dizinin, kitabı gibi bir kısım tarafından beğenilip bir kesim tarafından beğenilmeme gibi bir durumu olmadı. Dizi dünya genelinde beğenildi. Peki hak etti mi?
Öncelikle hikayemiz Connell ve Marianne’in hikayesi yani bir aşk hikayesi diyebiliriz fakat normal aşk dizilerindeki klişelerin çoğundan (bir tane hariç) sıyrılabilmiş. Mesela dizide aralarına girmeye çalışan kötü biri falan yok ya da Connell’ı tavlamaya (aklını çelmeye) çalışan biri yok. Genel olarak ikisinin verdiği kararları ve bunun sonuçlarına katlanmaları halinde ilerlese de hikayenin hiçbir yerinde birbirlerinden ayrılamıyorlar. Sıyrılamadıkları o klişe de tam burada devreye giriyor yani belirttiğim birbirlerinden ayrılamama mevzusu. Yani sanki aralarında mıknatıs varmış gibi ayrılamıyorlar. Hikayenin bu kısımları çok olmayıp diziye yedirilmiş olsa da bazen çok göze batıyor. Hikayeyle ilgili başka bir sorun da çok fazla zaman atlaması var. İki bölüm arasında nasıl 6 ay fark olabilir ve genellikle bu kısımlardan sonra kendinizi bir kaybolmuş halde buluyorsunuz. Bunlar dışında dizinin finaline de bir şey söylemek istiyorum bu kadar anlaşılmaz bir final olmaz. Şahsen ben internette baktım sonunu anlamak için ve orda bulduğum şeyden hiç memnun değilim yani böyle bitemez. Özetleyecek olursak ilk beş bölüm bence çok iyi ama sonra yavaş yavaş o çok iyi bozulmaya ve standart bir dizi olmasına sebep oluyor.
Oyunculuk kısmı belki de Normal People’ı normal bir diziden iyi bir dizi kategorisine çıkaran şeylerden biri. Dizinin çoğunluğunda zaten iki karakteri görüyoruz. Bunlar, Paul Mescal (Connell) ve Daisy-Edgar Jones (Marianne). Bu ikisinin böyle büyük bir yükün altından kalkabilmesi bile bana göre büyük başarı. Zaten Paul Mescal bu dizideki rolü ile 2020’de BAFTA kazandı. Dizinin içinde bulunan yakın sahneler için yakınlık koçu ile çalışmışlar. Bunu söylüyorum çünkü bu gibi küçük yardımlar bizim karakterlerin arasındaki ilişkiye inanmamıza ve onların gerçekten bir yerde var olduğunu düşünmemize sebep oluyor.
Dizinin çekim tekniklerine gelecek olursak bir önceki Euphoria kadar değişik ve yenilikçi teknikler denememişler fakat yaptıklarının da hakkını vermişler. Zaten dizide çoğunlukla yakın çekimler bulunuyor. Yakın çekim seçmelerinin sebeplerinden biri de üstte açıkladığım gibi dizide az diyalog olmasıdır. Duyguyu daha iyi verebilmek için iyi bir seçim olmuş. Oyuncular da bunun hakkını vermiş. Yakın yerine uzak çekimlere bakarsak göze çarpan ilk şey kesinlikle mekanlar. Çünkü yakın çok yakın olduğu kadar uzak da çok uzak olduğu için mekan seçimlerinin güzelliği burada ortaya çıkıyor. Keşke daha çok uzak çekim olsaydı çünkü dizide 3 (İrlanda, İsviçre, İtalya) ülke görüyoruz. Başarılı.
Dizinin müzikleri diyeceğim ama dizinin kendine özel bir müziği yok ve olanlarda o kadar iyi değil. En azından akılda kalıcı değil. Bu da dizinin vermeye çalıştığı etkiyi bir tık olsada düşürüyor.
Toparlayacak olursak Normal People herkese göre değil ama merak ettiyseniz sizi içine alıp götürecek kısa bir dizi.
